2013: Van Bemmel naar Munchen

Deze week was erg wisselvallig. Het begon met noodweer, maar er zaten ook erg mooie dagen tussen.

16 mei reden we van Nijmegen naar Bemmel om daar te overnachten bij mijn ouders. Dat is maar 7 km, maar hoe nat kan je worden in 7 km, nou heel erg nat. Gelukkig konden we de spullen lekker uithangen bij mijn ouders. Het eten stond ook al op tafel, dus het was alleen maar aanschuiven en eten.
Daarna het eurovisiesongfestival gekeken. Wat was Roemenie vreselijk, maar ik zei al dat die vast door ging en natuurlijk was dat ook zo.

17 mei begonnen we met een heerlijk ontbijt van vers gebakken brood en een gekookt eitje. Ja we werden verwend. Daarna gingen we op weg naar het pontje bij Doornenburg en van daaruit naar het pontje van Pannerden naar Millingen. Helaas kwamen we voor dat laatste pontje te vroeg en zouden we een half uur moeten wachten. Na op de knooppuntenkaart te hebben gekeken, besloten we door te fietsen tot Emmerich en daar de brug over de Rijn te nemen. Wielrenners die op weg naar Tilburg waren en ook bij het pontje kwamen hebben we de route naar Nijmegen uitgelegd via de betuwe, want die wilden ook niet wachten. Miste het pontje toch even 16 euro die ze makkelijk hadden kunnen verdienen.

Onze route liep verder via kleine weggetjes naar Emmerich. Eerst kwamen we langs een wei waar bij de koe al een stukje been van een kalf uitkwam. en daarna kwamen we nog een schaapherder tegen. Oh oh oh wat waren we eng. Ze bleven heel lang stoer op het fietspad lopen tot we in de buurt kwamen en toen renden ze allemaal een andere kant op.
Na de brug te hebben genomen kwamen we weer op de route en hadden we een erg slecht fietspad, maar gelukkig na een km of 5 kregen we weer een mooi fietspad en kwamen we de eerste fietsers tegen die de route richting Rotterdam namen.
In Grieth zat een café aan het water waar een lekkere warme koffie hebben genomen. Toen wij weg gingen kwam er een groep Kreidler rijders uit Roermond aan en die moesten natuurlijk van alles vragen ook over de riemaandrijving. Na wat gepraat te hebben gingen we op weg. De route liep weer over fietspaden die met hekken en wildroosters waren afgesloten, dus dat remt toch wel wat af, maar het positieve is dat je geen last hebt van ander verkeer, hoogstens een schaap.
Na een aantal km kwamen we in Vijnen en hier hebben we bij een tropisch restaurant gegeten. Nou ja tropisch, de temperatuur was dat binnen niet. Hier lekker wat gegeten en daarna op weg naar Xanten, we konden even niet de Rijn volgen vanwege werkzaamheden waardoor we echt door Xanten moesten, wat een leuke stad.. Hier begon het te regenen en zodoende hebben we hier ook maar een slaapplaats op gezocht via de VVV kwamen we hier terecht. We sliepen in de Parkkamer en hebben hier een heerlijke nacht doorgebracht. 's avonds bij een fantastisch italiaans restaurant doorgebracht. (70 km, 69 hoogtemeters en 11,6 graden (brrrr))

18 mei begon met het meest fantastische ontbijt. Niet slecht bedoeld, maar een ontbijt gemaakt met echte homo-gastvrijheid. Het ontbrak werkelijk aan niets, behalve dan dat het een hard gekookt ei was en ik meer van de zachtgekookte eitjes ben. Alles op mooie schaaltjes op de tafel gezet.
Hierna moesten we toch echt deze fantastische B en B verlaten en verder gaan naar de volgende slaapplaats. Het weer was 's morgens druilerig en tot overmaat van ramp had John een schroefje uit zijn SPD grip verloren waardoor hij niet kon klikken. Nu zat ik te denken kunnen we niet tijdelijk een schroefje uit mijn schoen halen, want ik heb geen SPD grips erop, maar wel het afdekplaatje wat met schroefjes vast zit. Maar ik dacht dat ik wel voor gek werd uitgemaakt, maar het bleek een goede tijdelijke oplossing en in Rheinberg zat een fietsenmaker zagen we in het boekje.
We stonden onderaan een dijkje het euvel op te lossen en we hoorden maar groepen fietsers langs komen, dus we vreesden erg veel drukte op de route. Toen we dan ook weer op de fiets zaten zagen we 2 grote groepen voor ons rijden. De ene groep sloeg af bij een café en de andere groep kwam langzaam dichterbij. Toen we deze groep inhaalden bleek het een nederlandse groep bejaarden met een nederlandse gids ervoor en schoten wij er voorbij. Hierna was de drukte geheel weg en zijn we bijna geen fietsers meer tegen gekomen.
In Rheinberg bleek de fietsenmaker niet daar te zitten waar het boekje zei. John fietste wat vooruit en ik zag een oud mannetje met een fiets aankomen en toen hij bij mij was vroeg ik of er een fietsenmaker was. Nou hij wist geen fietsenmaker, maar wel een winkel waar ze fietsen verkochten (klinkt toch als hetzelfde :-) ) Hij ging wel even mee fietsen. Mij is tot nog toe nog steeds onduidelijk of hij nu die kant op moest of niet, maar ik fietste in slowmotion voor hem uit en we pikten halverwege ook nog John op en zo kwamen we bij de winkel die fietsen verkocht. Toen we binnen kwamen had ik al wel door dat ze meer dan alleen fietsen verkochten en ook een fietsenmaker waren. Ze hadden losse SPD grips en die werden netjes op de schoen aangebracht. Hierna konden we eindelijk eens lekker gaan fietsen, want veel kilometers hadden we nog niet gedaan.
In Orsoy kwamen we iets te eten tegen en daar zijn we dan ook neergestreken. Op een gegeven moment kwam er een luidruchtige groep jonge jongens binnen. Later bleken ze een kroegentocht te hebben. Toen wij weg gingen gingen hun ook weg. Op een gegeven moment was er nog een tandem over met een persoon en een fiets en was het bij hun onduidelijk of ze er nog een misten en toen de tweede tandemrijder kwam, reden ze weg. Nog geen minuut later kwam de laatste bestuurder naar buiten. Gelukkig kon ik hem nog de juiste weg op sturen, kon me nog net inhouden om hem verkeerd te sturen.
Voor Duisburg was het onduidelijke welke brug we moesten nemen. Volgens de bordjes moesten we over de brug en volgens het boekje en de GPS niet. Toch er maar over gegaan en de bordjes aangehouden. Bij het in komen van Duisburg zijn onze tanden er uitgetrild, we kwamen in volle vaart op een weg met grote kinderkoppen uit en zo gingen we ook weer de stad uit. Er waren ook veel wegwerkzaamheden wat het volgen van de route ook moeilijk maakten en dan nog een x-aantal bruggetjes.
Na Duisburg reden we op een gegeven moment langs een sportpark en vlak daarachter stond een bord voor iets. Ik las snel iets van zimmer en toen ik om keek zag ik dat John er nog niet voorbij was dus die heb ik snel laten stoppen, zodat ik het adres in de GPS kon kloppen en het bleek om de hoek te zijn. Het dorpshotel bleek nog kamers te hebben en gelukkig werden we weer naar zolder gestuurd voor de kamer, want ja geen trappen of maar een trap nemen is ook zo saai met alle bagage.
De bedden waren heerlijk, het eten goed alleen de douche liet de wensen over.
(74,36 km, 87 hoogtemeters, 12,1 graden)

19 mei was het ontbijt vrij apart aangezien er niemand van het hotel aanwezig was, maar het ontbijt stond netjes klaar. Het zou een mooie dag worden en het zag er 's morgens al goed uit.
Langzaamaan begon het drukker en drukker te worden, maar dit viel nog alles mee bleek later. Er lag een goed fietspad langs de Rijn en zo gingen we aardig snel.
Als je in Dusseldorf misslaat bij de golfbaan ben je je bal kwijt, want die ligt dan in de Rijn of op een schip. De golfbaan ligt daar strak tegen de Rijn aan.
In Dusseldorf moesten we al wat laten zien van onze stuurmanskunsten. Bellen heeft geen nut in Duitsland, want je krijgt boze blikken en opmerkingen dat je best wat geduldiger kan zijn. Nadat je al een kilometer achter hun wacht tot je in kan halen.
Op een gegeven moment vonden we een leuk eettentje langs de Rijn vlakbij een pontje en het werd hier langzaamaan drukker en drukker. Het eten was ook erg goed. Wat mij opviel is dat een duitser zo dicht mogelijk bij waar hij moet zijn wil parkeren met de auto en dat levert af en toe erg leuke situaties op. Iemand liep een deuk op door een bloembak die hij niet zag en meer van dat soort dingen. Hierna gingen we verder. In leverkussen viel de drukte wel mee, maar was de route wat onduidelijk door de stad heen. Op een gegeven moment moesten we eraf, maar stonden we aan de verkeerde kant van een 4-baansweg, gelukkig niet superdruk en was er een groenstrook in het midden, waar je al een kaalslag zag van andere mensen die er doorheen waren gegaan omdat ze aan de verkeerde kant stonden. Waar we het bord hebben gemist, werkelijk waar geen idee.
In Keulen werd het echt druk en dat vergde veel van onze betere slalomkunsten. Aan de Rijn liggen meerdere parken en daar liep de route overheen. Veelal gecombineerde fiets en wandelpaden en hierbij moet blijkbaar de fietser niet zeuren als iedereen in de weg loopt. Ik ben bang dat ik vast wel iemand net met een achtertas heb geraakt, maar op een gegeven moment vielen ze ook niet meer te ontwijken. Aan de zuidkant van Keulen een cafeetje opgezocht om iets te drinken en te kijken voor een slaapplaats. De GPS gaf aan dat er op 800 meter een hotel zat. Dit bleek echter wel op de andere oever. Aan onze kant zat binnen de 10 km niks en toen toch maar overgestoken. Hier een heerlijk 4-sterren hotel gevonden met niet al te dure kamers. De fietsen mochten in de garage staan.
Vlakbij een heerlijk restaurant gevonden waar het eten echt super was. Heerlijk geslapen na een vermoeiende dag en dat kwam voornamelijk door de drukte met mensen.
82 km, 55 hoogtemeters, 18,9 graden

20 mei begon met het boeken van dit hotel in Bingen. Toen ik begon met het plannen van deze reis kwam ik een fotootje van dit hotel tegen in het boekje en toen ik het op het internet opzocht zag ik dat je bij je ontbijt al gebak of taart kon nemen. Nou daar ging ik wel moeite voor doen om daar uit te komen. Nu stortregende het 's morgens in Keulen en was het besluit snel genomen om met de trein een eind te reizen. Helaas moesten we wel een stoptrein nemen die in totaal 24 keer stopten met een verstap in Koblenz, maar anders was het 34 stoppen.
De treinreis liep heel voorspoedig en op een gegeven moment zagen we dat het droog was en zijn we 2 stations voor het eind uitgestapt en hebben we de laatste 10 km gefietst langs de Rijn. Inmiddels waren er bergen aan beiden zijden en ho je van burchten dan kun je je hart ophalen in dit gedeelte.
Toen we in het hotel aankwamen was het taarttijd en daar hebben we natuurlijk gebruik van gemaakt. Ik een heerlijke punt Latte Machiato en John een punt Capucino.
De kamers waren heerlijk, maar wel erg warm doordat er allemaal verwarmingsbuizen doorheen liepen.
15 km, 27 hoogtemeters, 14,1 graden

21 mei begon met dat fantastische ontbijt met natuurlijk een gebakje. Ik had de avond ervoor al dit hotelgereserveerd via booking.com gelukkig voor een heel schappelijk prijsje.
Het ritje van vandaag begon rustig aan klimmend door wat kleine dorpjes. In een van de dorpjes waren wegwerkzaamheden en ik was niet van plan om om te fietsen en gelukkig hadden ze dat snel in de gaten. Degene die mij aan zag komen rijden maanden de kraanmachinist tot stoppen, zodat wij erlangs konden fietsen. We hebben zelfs niet af hoeven remmen, want elke keer bij de volgende mensen gaf ik een zachte ping met mijn bel en stopten ze even met werken.
Bij de eerste grote plaats raakten we even het spoor bijster. Ik dacht dat we wel een bepaalde weg in mochten en John van niet. De waarheid ligt nog steeds tussen ons in. Na deze stad ging het met een flinke klim het dorp uit en op een gegeven moment sloegen we af om de wijngaarden in te gaan. We reden over private wegen van wijnhuizen en die wegen leidden ons langzaam naar de andere kant van de berg. De stijgingspercentages waren vaak tussen de 10 en 15%. Aan de andere kant van de top kwam natuurlijk een heerlijke afdaling.
Hierna ging het over nog een hele flinke berg met aan de andere kant een afdaling van 25%. Dit was vrij spannend zeker als je over een putdeksel reed dan had je het gevoel dat je zweefde, dus na een putdeksel ging je de rest wel ontwijken.
Hierna was het lunchtijd en gingen we op zoek naar een restaurant. We hadden wat moeite om het te vinden. Het bleek ook gesloten, maar speciaal voor ons gingen ze open en hebben we heerlijk gegeten. 's morgens was het ook redelijk goed weer, maar helaas na de lunch kwamen er wat buien over ons heen, gelukkig niet al te groot.
Na 62 km kwamen we aan bij onze slaapplaats bij een oude molen. Het zag er erg chic uit en onze kamer zat op de eerste verdieping. Helaas voor onze fietsersbenen zat het bed een verdieping hoger en ook nog met vrij hoge treden. Niet erg voor gewone mensen, maar na een dag fietsen vrij zwaar. Onze tassen werden zelfs naar boven gedragen :-) dat laat hij de volgende keer wel uit zijn hoofd. 's avonds aten we in het restaurant en dat was echt fantastisch. Er waren zelfs krukjes om je handtas op te leggen.
62 km, 707 hoogtemeters, 14,7 graden

22 mei begon met een fenomenaal ontbijt, een licht buitje en het weer was weer eens vrij koud. Je zou toch niet denken dat het bijna zomer is.
De dag begon met een langzame klim Wartenberg-Rorhback uit. Daarna moesten we volgens de GPS een bospad op wat we dan ook deden. Hierna zouden we dat minder doen aangezien met het natte weer de paden niet fantastisch waren. Door het vrij koude weer was het een erg zware dag. Gelukkig wisten we dat we bij John zijn oom en tante aan zouden komen en het daar vast wel lekker warm zou zijn.
Na een kleien stop voor wat warme koffie kwamen we bij een pad waar we moesten wachten tot de paarden langs waren. Het pad dat over een erf van een boerderij ging werd afgezet met een dun lintje waarna de stallen opengingen en de paarden naar boven naar de wei moesten lopen. De ene was wat luier dan de andere, maar het malse gras riep bij allemaal net zo hard. Na 10 minuten mochten wij weer verder en stonden alle paarden in de wei.

Boven Hochspeyer waren we wel klaar met de bospaden en keek ik op de GPS of we anders konden en met een kleine omrit kwamen we op de B48, helaas wel met een flinke klim en helaas waren er naast deze weg geen fietspaden. Na een tijdje besloten we toch weer een bospad op te gaan. Aan het eind bleek dit een slecht idee, toen we niet meer van het bospad af konden en we een heel eind om moesten lopen aangezien het bospad niet te fietsen was. In het dorp leek een restaurant te zitten, maar helaas was het gesloten. Of we nog wat tegen gingen komen was ook wat onduidelijk. We waren in een behoorlijk diep dal wat we weer helemaal uit moesten klimmen en uiteindelijk kwamen we weer op de B48. Yep 7 km om gereden, echt zonde van de energie en de tijd.
Op een gegeven moment kwamen we wat wegwerkers tegen en John heeft even de weg gevraagd. Het bleek dat we een tijd de B48 konden blijven volgen tot de afslag naar Leimen. De weg leidde verder naar Jacobskreuz wat boven op de berg lag en hier was eindelijk een lang verwacht restaurant, want inmiddels begonnen we zowat aan onze stuurtasjes te knabbelen. Hier hebben we even een erg verlate lunch gegeten en krachten op gedaan voor de rest van de rit. Jacobskreuz bleek de hoogste top in de buurt te zijn en natuurlijk moesten wij die weer zo nodig over :-)
En na een top komt een afdaling zou je denken, nou nee het bleef een beetje klimmen en dalen tot Leimen waarna eindelijk de lang verwachtte afdaling begon. Inmiddels hadden we een fietskaart van de regio en zagen we dat er een fietspad naar Hinterweidenthal liep. Natuurlijk ging dit pad eerst weer een paar kilometer berg op en met deze kou was dat erg zwaar. Gelukkig daarna een afdalng van 10 km naar Hinterweidenthal waar we na even zoeken bij de oom en tante van John aankwamen.
60 km, 691 hoogtemeters, 10,8 graden

23 mei was lekker een rustdag met de familie van John met een rondrit door de omgeving met de auto.

24 mei begon met afscheid nemen van de familie waarna we op weg gingen naar het fietspad wat ons richting de Rijn zou leiden. Dit liep glooiend door het bos langs het riviertje de Lauter. Niet hele steile stijgingen, maar pittig genoeg en ook geen flinke dalingen.
Op een gegeven moment reden we met een klein bruggetje Frankrijk in. Aan de verkeersaanduidingen was het gelijk te zien. Wittembourg bleek een schitterend plaatsje te zijn waar we ook nog eens heerlijk konden lunchen a la de Fransen. Hierna besloten we definitief terug naar de rijn te gaan en deze verder te volgen. Stel het wordt slecht weer kun je makkelijker uitwijken naar een trein of boot en er zitten meer hotels, jeugdbergen of andere slaapplaatsen langs.

We zijn doorgereden tot Lattembourg aan de rijn waar we de VVV hebben gevraagd naar een beetje goedkope slaapplaats. Die was er, een kamer bij mensen thuis, voor de zekerheid ging de dame van de VVV toch maar even bellen of we terecht konden. Zoals al eerder deze reis waren we niet welkom, maar geen probleem er was nog wel een hotelkamer in dezelfde plaats. Alleen het hotel was deze dag gesloten. Toch was het geen probleem en konden we aankomen. Een klein ritje naar het hotel, waar de eigenaar al buiten z`n stoepje aan het vegen was. De garage ging voor onze fietsen open. En konden we deze netjes achter een gesloten deur stallen. 's-avonds hebben we heerlijk gegeten bij de overburen van het hotel.
63 km, 94 hoogtemeters, 11,5 graden

25 mei begon met een voor Franse begrippen met een uitgebreid ontbijt, dit kwam volgens ons door dat we met een groep Zwitserse journalisten in het hotel zat, en men ons niet te kort kon doen. Fris en voorzien van een goed ontbijt vertrokken we richting Strassbourg. We reden een lekker tempo, de zon kroop zelf achter de wolken weg en maakte de tocht tot een aangenaam verblijf. Halfweg de ochtend, bij een pont en grens overgang dronken we wat koffie.
De route volgend tot aan het middag uur, en na een goed gemiddelde km-stand doken we een restaurant in. Tijdens de lunch barstte een regenbui los, maar gelukkig na de lunch was het weer, weer  opgeklaard en konden we weer verder rijden zonder regen. Tot een uur of 3 hebben we door gereden. Bij een McDonalds hebben we besloten van de wifi gebruik te maken om een hotel of jeugdherberg  te boeken. Wat bleek een jeugdherberg was duurder dan een hotel. Na het boeken van een smartdeal, zaten we voor half geld in een goed hotel.
Deze avond zijn we te voet naar Strassboug stad gegaan. Onderweg naar de stad kwamen we naast de gebruikelijke zwervers ook nog een bever tegen die ons tegemoet zwom. Een verrassend mooie stad, waar we heerlijk hebben gegeten bij een klein Indiaas restaurantje.
66 km, 134 hoogtemeters, 15,7 graden

26 mei was vanwege het slechte weer een rustdag in Strassbourg. Een schitterende stad en zeer geschikt voor een leuk stedentripje van een paar dagen.

Na een hele koude rustdag met een rondtour per fiets door Strassbourg begon het weer te plensen De stad bleek een aangename verassing.

Om een uur of 2 waren we weer in het hotel, geheel doorweekt van de regen besloten we om daar de blog bij te werken. De dag zat met de lunch en het avondeten wat tegen. Met de lunch was het in het restaurant zo druk dat het heel erg lang duurde aangezien er maar één serveerster was. Je zag ook iedereen restaurants in vluchten om nog een beetje droog te blijven en het was moederdag. Vorig jaar viel het ons al op dan dat ze dan met de hele familie tussen de middag uit eten gaan. En iedereen liep met een plant of een bos bloemen rond voor mama.
's avonds bediende een of andere leipo in het restaurant van het hotel en we besloten dat we aan zijn blinde zijde zaten. We hebben 30 minuten minstens gewacht tot hij onze tafel ging leeg ruimen.   Diezelfde tijd zat aan het tafeltje naast ons iemand te wachten tot hij de kaart kreeg. Uiteindelijk ging hij deze zelf maar halen.

27 mei was een vroege start om op weg te gaan naar het oude gedeelte van Strassbourg om daar te gaan ontbijten. We vonden een leuk klein café waar ze verschillende ontbijtjes hadden voor minder geld dan in het hotel. Daarna tegen de GPS gezegd dat we naar de Quai Louis Pasteur wilden en natuurlijk maakte hij weer een route waarbij je dacht "Gaat dat wel goed". Dwars over een ziekenhuis complex, maar we werden netjes op de juiste plek afgezet. Rheinradweg 2 had ik niet in de GPS gezet, omdat hij er op een of andere manier niet in wou. Gelukkig hadden we het boekje mee en besloten om zo ie zo tot Breisach de westelijke oever te volgen. We kunnen hier heel lang over uit weiden, maar we reden langs een kanaal, ongeveer zestig km lang.Met verschillende sluisjes waar langs de meetlat was gelegd, zestig maal 0 tot 1% omhoog en zo  recht liep de weg. Na 30 km even van het kanaal afgeweken om te lunchen. Ik dacht dat mardi maandag was en lundi dinsdag en dan gaat het natuurlijk met de sluitingsdagen niet geheel goed. Hierna zijn we weer terug gegaan naar het kanaal en weer lekker verder getourd. Na 60 km zat er aan het kanaal een eettentje met ijs, zelfgemaakt ijs. Na dit heerlijke ijsje wouden we weer opgewekt verder. Tot er een oud mannetje bij ons ging staan en vroeg op we electrische fietsen hadden, toen we ontkenden barstte hij los in een heel frans cq duits verhaal. We moesten niet meer het kanaal blijven volgen, want het zou een heel smal onverhard pad worden en de breedte die hij aanwees zou toch erg krap worden met de tassen aan de fietsen. Ook zei de route in het boekje dat er geen pad meer liep, dus zijn we de route weer gaan volgen. Die onze via golvende velden naar Beisheim bracht. Hier raakten we de weg kwijt, maar kwamen we een hotel tegen die nog wel een kamer had, maar wel heel klein en natuurlijk was het weer een kamer op de hoogste verdieping, in de uiterste hoek en natuurlijk was er geen lift "What's new". We konden het aantal tassen wat mee naar boven moest beperken tot 5 plus de stuurtasjes en nadat ik vriendelijk vroeg om een tasje kon ik de bidons ook nog in een tas kwijt. Zo konden we in een keer naar de kamer lopen.
73 km, 56 hoogtemeters, 18,6 graden

28 mei (dag 13) daar zit duidelijk het getal 13 in en was het niet dit getal wat ongeluk brengt. Nou voor John deze dag zeker.
We begonnen met een lekke achterband van John. Gelukkig is dat met een ex-bandenmonteur weer snel opgelost en binnen een half uur waren we weer op weg richting Breisach waar we de rijn over gingen steken en hierna gingen we weer een poosje Duitsland onveilig maken. De hele rit zou aan de oever van de rijn plaats vinden en dus was er weinig kans tot verdwalen. Ook alle bewegwijzeringen zijn erg goed, zowel in Frankrijk als Duitsland alleen in Nederland hebben we geen bordjes kunnen ontdekken.
Rond een uur of elf bleek dat John zijn zadel wat los zat en na wat aandraaien, ging dat gelukkig weer goed. Ons monteurtje is gelukkig van alle markten thuis.
Verder zijn we even de Rijn afgeweest om in Neuenburg even wat te eten. Helaas wel bergop, maar terug weer bergaf :-) Een heel mooi pleintje, maar helaas te lui om een foto te nemen wat natuurlijk kwam door de 2 km stijl bergop rijden ;-) Vanwege het mooie weer kwamen we aardig wat andere fietsers tegen en ook het pleintje zat er mee vol.
Na de lunch snel weer op weg, want voor later op de dag voorspelden ze slecht weer en dat wilden we voor zijn. Op een gegeven moment begon het aan onze rechterhand flink donker te zien ook zonder zonnebril. Lamgzamerhand kwam er ook een hardere westenwind. Ze waren druk bezig met de verwijding van de Rijn zodat sommige delen in Nederland minder onder te komen staan. Hierdoor liep ons fietspad wat anders. Ik zag uit mijn ooghoek een bruggetje, maar John niet en die heeft zijn fiets een doop in de Rijn gegeven, breedte ongeveer 2 meter en woeststromend. Gelukkig kwamen ze weer heel aan de andere kant. Ik heb verstandig het bruggetje genomen en kwam veilig aan de overkant. Daarna de spurt verder ingezet en een stukje verder had ik zo'n momentje als John. Het pad ging steil naar beneden en dat is niet zo erg, maar als het halverwege hele grote kiezels worden moet je op snelheid toch goed in je zadel zitten en zo stuiterde ik vrolijk de helling af, mijn stuur goed vasthoudend en zeker niet remmen.
Hierna weer doorgespurt, want er kwam hele zwarte lucht van onze rechterzijde. Onderweg kwamen we nog 2 fietsers tegen met een lekke band, maar ondanks de hulp die John hem aan bood, was de man wat eigenwijs en hebben we ze toch aan hun lot overgelaten en de bui was nog geen minuut later boven hun hoofd. Wij voelde een paar spetters en waren er weer even uit. Hierna door geraced tot Weil am Rhein en daar de GPS naar een hotel laten zoeken wat ongeveer 2 km voor ons lag. Hier kwamen we met de eerste grote druppels binnen geracet en gelukkig hadden ze nog een kamer.
66 km, 120 hoogtemeters, 20,6 graden 

29 mei: De regen komt vandaag met bakken uit de lucht. Na het uitgebreide ontbijt toch besloten het weer af te wachten en Basel te gaan ontdekken. Met de gedachten in het achterhoofd van Strassbourg togen we monter en door de regen naar Basel.
Basel viel behoorlijk tegen. vaak zijn we in het verleden (ook afzonderlijk van elkaar) naar Zwitserland geweest, meestal kom je dan via Basel het land binnen. Nou zoals het vaak bij Basel is ook hier wegopbrekingen, maar geen controle aan de grens. Totaal verregend zijn we terug gekeerd naar het hotel.

30 mei Wat er ook gebeuren zou, wij zouden gaan rijden richting Schaffhausen. Dat dit niet het eind doel voor vandaag zou zijn was voor vertrek al duidelijk, maar waar wel was voor ons ook een verassing. Het weerbericht beloofde ons in de ochtend droog weer, maar bewolkt en in de middag regen. Op het moment van vertrek brak het wolkendek en reden we toch in het zonnetje, op ons gemak reden we door Basel dat we gister al ontdekt hadden en ons niet kon bekoren. Aan de andere zijde van Basel weer de grens over en door het industrie gebied van Basel verder. In middels van onze dikkere kleding ontdaan en in gesmeerd met (anti) zonnenbrandmiddel verder op pad. Het landschap wordt ondertussen ruiger en spannender, onderweg doemen ook wat kleine kloosters en burchten op. We rijden zelfs over een van deze complexen en John schiet een groot aantal foto`s. Onderweg zijn er wel wolken aan de lucht, maar voor alsnog rijden we glansrijk in het zonnetje. We gaan links- en rechtsaf zoals de route ons opdraagt. Plots doemt voor ons een grote groep zwanen op dwars over het fietspad. De zwanen gedragen zich behoedzaam, er zijn jongen over het gehele gebied. Met de fietsen tussen de zwanen en ons zijn we behoedzaam langs de zwanen gelopen. Dit is een grote overwinning voor mij, aangezien ik eigenlijk behoorlijk bang ben voor vogels. Deze hindernis is ook overwonnen. We rijden inmiddels weer, na een tijdje krijgen we trek in koffie. Dit zou tot aan de lunch duren, het is namelijk een feestdag in Duitsland. In een van de spaarzame eetgelegenheden die wel open is gebruiken we gelijk de lunch. Hier besluiten we het niet meer zolang te maken om te fietsen. We hebben tot nu toe in de zon gefietst, maar we we hebben nog steeds het weerbericht van deze ochtend in gedachten. Tot aan Laufenburg rijden we in het zonnetje. We naderen de stad van bovenaf. Een prachtige stad waar we naartoe rijden. Onderweg schieten we redelijk wat foto`s. Eenmaal in het stadje besluiten we spontaan om hier een nachtje te blijven. Het stadje is dan ook schilderachtig gelegen aan beide zijde van de Rijn. Afdalend naar het centrum zag John het bordje van  informatie al snel. Maar zoals gezegd er was een nationale feestdag in Duitsland, dus deze was gesloten. De deur ernaast was een hotel dus John daar naar binnen en bleken we welkom te zijn, en ja een kamer met Rijn-zicht viel ons ten deel. Een prachtig uitzicht over de Rijn zo het dorpje in.Na een kop koffie met wat lekkers besloten we wat kleding van een wasbeurt te voorzien, het was tenslotte nog steeds mooi weer, dus het kon mooi nog even drogen. Vanavond heerlijk gegeten in het hotel.        
54 km, 205  hoogtemeter, 15.4 graden

31 mei Deze ochtend werden we om 7.00 uur gewekt door de stads beiaard die zo plichtsgetrouw is dat deze gewoon modern wordt aan gestuurd met een tijdklok. Tijdens het ontwaken merkt John op dat de Rijn lekker kabbelt tegen de kade. Een nader onderzoekje wees uit, dat het kabbelende geluid niet werd veroorzaakt door de Rijn, maar door die andere "R" van regen. Het leek wel zo`n gordijn van regen die je wel in films ziet. Met grote tegenzin stonden we op, want ja regen daar zit je op vakantie niet op te wachten. Het ontbijt goed laten smaken. Het tegenvallende weer dat buiten valt nog even op ons in laten werken en het besluit genomen toch maar te blijven. Op het internet gekeken en wat ons verbaasde was dat er binnen een kwartier de meldingen op de drie grootste weer site`s van code geel ,oranje naar rood gingen. Er was dus niet alleen op ons stukje aarde een probleem met regen. ( later bleek er in het zuidelijke deel van Duitsland een vocht probleem te zijn met diverse rivieren die buiten hun oevers getreden waren) Vandaag dus besteed aan de overige delen van de route. We lopen langzaam wat achter op het oorspronkelijke schema. Alle mogelijkheden overwogen en besloten morgen maar op pad te gaan, wat voor weer het ook zal gaan worden.
Het mooie van een rustdag in Laufenburg is, dat je binnen tweehonderd meter in Duitsland of in Zwitserland bent. Zoals ik spontaan opmerkte "Zo sta je in de jura en zo ben je in het zwarte woud". Dit alles in de lente en of in de zomermaanden afgescheiden door een riviertje dat gemoedelijk kabbelt, maar nu woest en vervaarlijk stroomt.

Vandaag 1 juni en die begon met weer gewekt worden om 7 uur met de kerkklokken. Waarom zo vroeg? Geen idee, maar waarschijnlijk om iedereen op tijd aan het ontbijt te krijgen ;-) Ook hoorden we de regengoot nog vrolijk stromen en dus was het nog steeds niet droog. Uit het raam zagen we hele bomen met de Rijn worden meegevoerd en andere troep.
Mmmmm wat zullen we vandaag eens doen, eerst maar eens heerlijk ontbijten en daarna knoopjes doorhakken. De eerste knoop was dat we naar het station gingen fietsen en daar de trein naar Waldshut gingen nemen. Toen we op het station stonden begon het echt te stortregenen, dus geen spijt van deze keuze. Uit de trein zag ik dat het fietspad daar overstroomd was, dus dit was een goeie keuze.

Tweede knoop kwam in Waldshut. Deze was moeilijker John vond dat we door konden rijden. Mijn gevoel zei van niet van wegen overstromingsgevaar en ik had al op het internet gelezen dat er een dode was gevallen die per ongeluk een rivier in was gefietst bij een ondergelopen pad. Ik ben naar de VVV gelopen om te vragen of hun wisten hoe het met de fietspaden gesteld was. En het bleek dat bij Waldshut de wegen ware afgesloten langs de Rijn en dat we fietspaden moesten nemen die meer van de Rijn af gingen. Ook maar even gevraagd voor een hotel en dat was er en ze hadden ook nog plaats. Nog maar niet gereserveerd en eerst even met John overlegd. John had inmiddels iemand gesproken die kon melden dat ook op andere plekken  grote delen van fietspaden waren afgesloten. Het besluit om hier te blijven was dan ook snel genomen. Het hotel was niet geopend tussen 12 en 4 uur, dus we moesten ons 4 uur bezig houden. Dit hebben we gedaan in een ijssalon, restaurant en konditorei, want inmiddels stortregende het weer.
We kregen ook erg veel kijkers voor de fietsen en we hebben weer iedereen even alle snufjes er aan laten zien. Zo zie je een fiets van de vakantiefietser trekt ook in het buitenland veel bekijks.
Toen we naar het hotel fietsten moesten we anders rijden, want aan de kant van de Rijn was heel veel overstroomd.

2 juni begon met een eenvoudig, maar voedzaam ontbijt. Tennissen en voetballen hebben we maar achterwege gelaten, want dat waren niet de juiste spieren. Yep ons motel zat achter een tennis en voetbalhal.
De route liep vlak langs het hotel dus die was zo weer opgepakt. Hoe vaak we moesten afwijken was nog onduidelijk, maar blijkbaar dacht John dat de Rijn wel heel hoog zou staan aangezien hij een verkeerde afslag nam, waardoor we een klim naar 400 meter maakten. Gelukkig met een heerlijke afdaling vonden we de weg weer terug. Hiermee kwamen we weer terug bij de Rijn en moesten we gelijk weer uitwijken doordat de Rijn ook hier buiten zijn oevers was getreden. Er was geen afzetting, maar een man kwam aan fietsen en zei dat het water te hoog stond. Gelukkig liep er een grote weg op afstand van de Rijn. We kwamen nog langs een camping waar de caravans flink in het water stonden.
Na een poosje kwamen we door een leuk dorpje en stond er een brandweerman met een lullig stopbord in zijn handen. Aangezien we vrij hoog zaten was het duidelijk dat het niet voor het hoogwater was. Ik kwam al aan fietsen met te zeggen dat als we niet voor het hoogwater werden tegen gehouden wel voor iets anders werden tegen gehouden. Er bleek een processie in het dorp te zijn. Gezellig kletsend met de brandweerman liepen we op gepaste afstand van 50 meter achter de processie aan. Hij wou graag weten hoe het in de andere dorpen ging en gelukkig konden we hem dat vertellen. Hij was blij met het nieuws en het bleek dat ze hier in het dorp niet zo er getroffen waren door het hoge water. Hij vertelde wel dat het in Oost-Duitsland nu heel erg was en maakte duidelijk dat het 1 meter hoog stond. Dat leek toen nog overdreven, maar een dag later zagen we het nieuws  en bleek het veel erger te zijn.
We glooide vanaf nu wat meer het binnenland in richting Schaffhausen en zoals we vorig jaar in een route van  Benjaminse hadden kunnen lezen zijn de zwitserse fietsroutes vrij zwaar met flinke stijgingen en dat klopt ook. Ze lopen vaak van A naar B en dan zo recht mogelijk. Ligt er een heuveltje in de weg dan gaan we daar dwars overheen met flinke stijgingen. In schaffhausen komen we bij de grote waterval in de Rijn, heel indrukwekkend en heel erg druk met toeristen overal vandaan.
Deze dag bestond voornamelijk uit wel een stuk of 10 keer de grens overgaan van Duitsland naar Zwitserland, maar grenscontrole ho maar, geen enkele keer.
Hierna gaat het lekker vlak tot licht stijgend verder naar Stein am Rhein. Wij stoppen in Gaisingen bij een kleine imbiss met terrasje. Ik zit er doorheen en stuur John erop uit om een hotel te zoeken, omdat Gaisingen nog in Duitsland ligt en het een kilometer verder weer Zwitserland is en Zwitserland erg duur is met alles. Helaas blijkt het 1 km flink klimmen te zijn, maar met vereende krachten komen we boven en hebben we een leuk hotel waar we heerlijk hebben geslapen.
57 km, 386 hoogtemeters, 16.8 graden

3 juni zou een mooie dag worden, maar naarmate de dag vorderde werd het toch vrij koud. De dag begon met een heerlijke afdaling, want ja ons hotel lag natuurlijk op die berg. Daarna volgde we de Rijn tot Stein am Rhein. Een erg mooi plaatsje met op alle gebouwen hele mooie tekeningen. Tot nu bleven we aan de noordkant van de Rijn en hier namen we de brug naar de andere kant van de Rijn. Hier verlaten we de Rijn en krijgen we bezoek van de Bodensee.De route volgt licht glooiend de Bodensee langs een spoorlijn tot Konstanz. Hier moeten we ergens een pond nemen naar Meerbush wat aan de andere kant van de Bodensee ligt. Om bij de pond te komen, blijven en blijven we maar stijgen. John en ik vragen we ons al af of de pond afgeschoten wordt in de Bodensee vanaf grote hoogte. Gelukkig na enkele kilometer stijgen krijgen we eindelijk een flinke daling richting de pond. Hier hebben we eerst even gelunchd, want mijn maag doet het beter op een boot als hij vol is.
Na de lunch blijkt het nog meer afgekoeld en op de pond is het echt ijs en ijs koud en de wind waait goed op de pond, dus we komen verkleumd aan de andere kant aan. Gelukkig mogen we wel als eerste de pond af. Dan hebben we nog het idee dat we ons wel weer warm fietsen. Meerbush is een erg mooi plaatsje en de toeristen tieren er welig. We fietsen maar gewoon verder.
Na een kilometer of 5 komen we doort het volgende stadje, Hagnau en John besluit af te slaan richting een hotel. Na enig speurwerk vinden we een hotel die nog kamers heeft. Mooi hotel en niet al te duur met een zeer overvloedig ontbijt.
's avonds eten we in een verderop gelegen restaurantje waar het heel gezellig druk is. De kok is de attractie met een grote koksmuts en een grote snor. Na het eten gaan we snel naar bed, want we zijn beiden doodmoe.
58 km, 146 hoogtemeters, 14.1 graden

4 juni bracht ons mooi weer, alhoewel het 's morgens nog wat koud was, dus de jasjes gingen nog wel even aan. We hebben de Bodenseeroute gevolgd tot Lindau. Dit was voor duitse begrippen een heel stuk, want die fietsen gemiddeld rond de 40 km per dag.
Aan de Bodensee is het leuk fietsen. Heel licht glooiend en af en toe gaat het door leuke dorpjes. In Lindau begint de Bodensee-Konigsee route en daar hebben we erg veel zin in, want inmiddels roepen de bergen heel hard. We hebben de eerste topjes al gezien, maar die gaan wij niet nemen, pff iets te hoog.
Nadat we in Lindau gelunchd hebben gaan we op weg op onze nieuwe route en deze brengt ons door lieflijke alpenweide naar Hergensweiler. We hebben 10 kilometer aan de nieuwe route gesnuffeld en dat beviel.
Wij zijn benieuwd wat ons verder zal brengen. Of we de hele route kunnen fietsen is nog onduidelijk, want bij Rosenheim staat het water erg hoog, maar voorlopig kunnen we nog een tijdje door fietsen.
54 km, 219 hoogtemeters, 20.6 graden

5 juni begint met een strakblauwe hemel voor het eerst deze vakantie. Het is bijna niet te geloven. Jassen doen we niet meer aan, lekker gelijk in de fietskleding.

In ons hotel zat ook een japanner en dat is toch een apart soort, zeker op de fiets. Hij kwam ’s avonds na ons aan en was wat wazig zeg maar niet verstrooid. Zijn kennis van andere talen dan japans was nihil. We konden nog net begrijpen dat hij in Munchen waarschijnlijk door andere japanners uit het vliegtuig is geduwd en als reddingsvest een fiets om zijn nek gevouwen had gekregen. Ook werd duidelijke dat hij 8 dagen onderweg was. Voor de rest heeft hij nog wat tegen ons aan lopen praten, maar of hij het zelf ook begreep wat hij heeft gezegd is voor ons ook onduidelijk. Het einde van zijn tocht kan zijn in Frankfurt of Frankrijk, dit blijft onduidelijk., waarschijnlijk ook voor hem.

De ochtend begon met wat afdalingen en klimmetjes, eindelijk de tweede dag echt in de bergen. Eindelijk begonnen we weer gelukkig te worden: mooi weer, bergjes aan de linker- en aan de rechterzijde.

Na een lange klim waar wij het moeilijk hadden, maar wielrenners ook niet vooruit kwamen, kregen we een heerlijke afdaling. Aan het eind van de afdaling zat een restaurant wat toevallig die dag open was doordat er een busreis langs kwam. Ze zeiden er wel bij dat ze daardoor alleen een kleine kaart hadden, want normaal hadden ze een rustdag.

Na de lunch kregen we nog een pittige klim en gingen we aan een afdaling beginnen. Na 10 meter hoorde ik een venijnige knal en voelde ik iets in mijn fiets. Het bleek dat ik een gebroken spaak had. Helaas konden we de spakenspanner niet vinden en moesten we op zoek naar een fietsenmaker. Dit bleek makkelijke gezegd dan gedaan als je midden op een berg zit.  Het volgende grote dorp was Obestaufen en hier zou een fietsenmaker zitten ware het niet dat het woensdagmiddag was en hij gesloten was. Gelukkig waren er wat nieuwsgierige en tevens behulpzame duitsers in het dorp die ons naar de volgende fietsenmaker stuurde. Deze bleek zo’n 10 km verderop te zitten. Deze was gelukkig wel open, maar hij raakte wel wat in paniek toen hij zag dat we een rolhofffnaaf hadden en riemaandrijving. Hij dacht dat het wiel er niet uit kon en wou het in de fiets laten zitten. Nadat John een helpend handje uitstak  was het wiel eruit en konden ze aan de slag. Spaken hadden we zelf bij ons, dus het was puur het spannen waar wij vast op liepen.  Na dik een uur en veel gepruts ging het hulpje de band al op pompen, maar die moet je er zonder lucht in terug stoppen dus hij kon de lucht er weer uit laten lopen. Hierna hebben ze met zijn drieen het wiel terug geplaatst en hadden ze toch nog mijn kleine dunne vingertjes nodig om de rohloffnaaf weer vast te maken.

Doordat de actie toch wat langer had geduurd dan gedacht besloten we Immenstadt te overnachten en niet in Rettenberg. De volgende dag bleek dit een hele goede keuze. In het boekje stond een adres voor een cafe-conditorei en het was inmiddels koektijd, dus ben ik zonder overleg daarheen gereden. Gelukkig zat er een hotel om de hoek wat John voor ons heeft besproken. We zaten wel weer bij een busreis deze keer allemaal Engelsen.

59 km

6 juni begon erg leuk met het ontbijt. Engelsen hebben rare gewoontes, ze drinken thee, nou beter gezegd ze zuipen thee. Niet per liters, maar per gallons dus staat er bij ieder ontbijt buffet een grote warm waterketel. Nu zit hier altijd wel genoeg in, maar met een bus engelsen kunnen ze die gerust 3 keer opnieuw vullen, want ze blijven maar thee nemen. Daarna pakte er een appel voor in de bus  waarna de rest de complete fruitschaal en opmaak van het buffet leegroofde van appels en sinaasappels. Het enige wat overbleef was de ongeschilde ananas, want ook de ongeschilde kiwi’s en geschilde ananaspartjes gingen mee.

Hierna was het tijd voor ons om te vertrekken. In ons profiel zag ik dat we een hele lange zware klim gingen krijgen en Rettenberg had halverwege gelegen waardoor je nog geen eens infiets kilometers had gehad. Nu hadden we een kilometer of 2 vlak voor we weer de hoogte in gingen. Aan het eind van de klim zat het hoogste punt van de hele route. Dit lag op 990 meter bij het gehucht Haag. Hierna hadden we een lekkere afdaling in het volgende dorp moest ik nog even in de remmen, want je mocht er maar 30 en ik reed ietsiepietsie harder J. De rest van de route liep heerlijk op en af met niet super heet weer, maar gewoon een lekker temperatuurtje.

Even buiten Fussen  hadden we nog een discussie of we nog naar de koningsslotten zouden gaan of niet. Dit betekende weer wat klimmen en er reden bussen af en aan. Na rijp beraad besloten we dit niet te doen en links af te buigen naar Swangau. Waar we in hotel post alsnog een schitterend uitzicht hadden op beiden slotten. Op een gegeven moment stond ik even bij de informatie te wachten op John toen ik uit mijn ooghoek een koe zag lopen midden in het dorp, gevolgd door nog een koe en nog een en een boer op de fiets. Het was een vrij drukke doorgaande weg naar Munchen waar even gezellig een hele kudde koeien over stak naar hun stal. En zag dan maar tegen de koe dat zijn licht op rood staat en moet stoppen. Het is al duidelijk al het verkeer kon in de remmen en de kudde stak vrolijk over.

60 km

7 juni begint weer met een goed ontbijt. Met al die hotels is dat wel makkelijk en reuzehandig. Jekomt tenminste geen vitamientjes tekort.

Inmiddels hadden we op het internet gelezen dat er hier en daar in de komende route stukken waren afgesloten vanwege het hoge water. Na Swangau zou al vrij snel het eerste gedeelte komen. Toen we er aankwamen was het bord opzij geplaatst en bleek het fietspad goed begaanbaar te zijn. Het leek alleen net of je door Waterland fietste vanwege dat de beek wel erg hoog stond.

Ook op de onverharde delen met klimmen en afdalen kon je goed zien en voelen dat het natuurwater hier aardig wat schade had aangericht. Op een gegeven moment moesten we een riviertje over steken, waarschijnlijk in de zomer een heel lieflijk beekje, maar nu best een aardig breed riviertje. Helaas miste er een brug. Gelukkig kwamen er net 2 mountainbikers van de andere kant en die wilden graag helpen. John deed zijn eigen fiets en de 2 mannen gingen mijn fiets doen en mij er ook nog over helpen. Uiteindelijk liep ik een natte sok op en was ik verder veilig aan de overkant met van steen naar steen stappen. Na nog een paar kilometer kwamen we nog zo’n stroompje tegen. Hier lagen alleen geen stenen en dit was meer een betonneplaat, dus helaas 2 natte voeten.

Nadat we bij Ohlstadt weer op het verharde gedeelte kwamen konden we lekker door rijden en dat hebben we gedaan tot Kochel am See, zelfs hadden we een stukje weg dat eens niet tegen de rivier in liep maar stroomafwaarts de rivier volgde. In Kochwl am See gingen we op zoek naar een goedkope slaapplaats en die vonden we bij de boer. Een hele mooie boederij uit 1400 met een vriendelijke boerin. ’s Avonds hadden ze in het dorp een Beierse grillavond en daar hebben we heerlijk genoten.

69 km

8 juni begon met een lekker boers ontbijt voor ons aan de late kant, want de boerin moest eerst nog het vee verzorgen. Hierna begon een vreselijk slopende dag. We begonnen met een onverhard pad  door de overs van de Kochelsee. Helaas waren deze paden wat overstroomd geweest waardoor ze in heel slechte staat waren. Aan het eind kwamen we bij een schitterend klooster.

In Bad Tolz zijn we eerst langs de informatie gegaan om te vragen of het pad weer berijdbaar was tussen Bad Tolz en Marienstein. Dit bleek zo te zijn. Hierna gingen we op weg. Ik keek er al niet naar uit, want er stond ons een hele zware klim te wachten en dan ook nog onverhard en met sporen van overstromingen. Deze angst bleek gegrond te zijn en het werd een vreselijke klim met hier en daar ook nog water. Als cadeautje kregen we ook nog aan het eind een stuk verharde weg met een klim van rond de 15 tot 20%. Ik heb hem helemaal geklommen op de fiets, want ik redde het lopend ook niet zo zwaar was hij. John had zelfs moeite om lopend boven te komen. Bovenop zat een golfbaan en er liep een vreselijk slecht beklinkerd pad naar beneden vrij steil. Na ongeveer 500 meter werd het weer verhard en kronkelde we naar beneden naar Gmund. Hier kregen we na een korte pauze weer een klim van 18% voor onze kiezen en inmiddels met die bloedhitte en in de zon was het kwartje bij ons beiden meer dan op. Dus besloten we het laatste stuk onverharde steile klim niet te doen, maar de routevariant te nemen via de drukke weg naar Hausham waar we een hele mooie gasthof vonden. Het was niet te ontkennen dat de eigenaar fan van Bayern Munchen was aangezien aan elk raam een vlag hing en hij zelfs spiegelbeschermers had op zijn auto van Bayern Munchen.

55km

9 juni begon met een zonnetje met wat sluierbewolking, maar wel weer warm. We klommen licht naar boven langs een woeste rivier die ook weer vrij hoog stond. Hierna kwamen we bij de Schliersee die zo hoog stond dat je natte voeten op de bankjes kreeg en je de bungalow op het water alleen met een duikdiploma kon bereiken.

Na nog wat vriendelijke klimmetjes kwamen we bij een superafdaling, in 3 km ongeveer 300 tot 400 meter naar beneden. Degene die naar boven kwamen hadden het erg zwaar dat was aan hun gezichten af te lezen. We misten de afslag en doken zo het plaatsje Au in. Gelukkig konden we makkelijk weer op de route komen en daalden we af naar Bad Feilnach waar een heus dorpsfeest aan de gang was. Ieder half uur reed er een bus weg met een muziekband en kwam er een aan en dit de hele dag door. Vanwege het wer besloten we hier te overnachten, want rond een uur of twee verwachtten ze onweer e zware regen. Dit was niet overdreven en gelukkig hadden wij al een slaapplaats.

10 juni was een rustdag en aangezien we pas na 8 uur konden ontbijten hebben we de wekker om 8 uur gezet en heerlijk uitgeslapen. Wat toen we aankwamen nog een lief beekje was, was na de harde regen een woest riviertje die vreselijk naar grond rook. Dus geslapen met het raam dicht, maar wel ontzettend lekker.
Na het ontbijt langzaam langs het beekje naar beneden gelopen naar "de weg gods". Dit was het oude testament of was het nu het oude testament verteld in beelden in 7 stappen. Bad Feilnbach is een kuroord en de lucht schijnt er erg goed te zijn. Het blijkt een plek te zijn voornamelijk voor mensen die overwerkt zijn. Nou waren wij alleen maar moe van al het geklim en we hebben de fiets dan ook niet aangeraakt.
Na een dag flink ontspannen met veel lezen en kletsen met de gastvrouw waren we weer heerlijk bijgekomen.
's avonds weer om de hoek gegeten waar ze overbakken aardbeien hadden. Aardbeien met hier overheen een soort van sabayon en dan in de oven. Mmmmmm heerlijk.

11 juni, na een heerlijk voedzaam ontbijt en gezelligheid met de gastheer en gastvrouw zijn we weer op pad gegaan, aangezien we een stukje bergop sliepen, hadden we eerst een lekker lange afdaling terug naar de rivier waarna we langzaam richting het oosten slingerden. We zagen op een gegeven moment 4 helikopters boven ons vliegen en later bleek dat hier allemaal ministers inzaten die het rampgebied bezochten en dat was vlak bij ons. Ook het meer dat het probleem had bezorgd in Rosenheim lag in de buurt en over onze hoofden vlogen ze daarheen. Overal stonden containers waar mensen de doordrengte onbruikbare spullen konden achterlaten en dat zag er behoorlijk heftig uit.
We hadden eigenlijk een stukje de chiemsee-oeverroute willen volgen, maar dat was helaas niet mogelijk doordat de Chiemsee pas net weer zover was gezakt dat scheepvaart weer mogelijk was en het fietspad pas ook net weer zichtbaar was. We hebben dus maar verder het pad gevolgd. Tussen Siegsdorf en Traunstein waren grote stukken van het pad weg geslagen door het water van de rivier en het pad was dan ook afgesloten en niet altijd hebben we geluisterd, maar nu wel. We konden helaas een heel diep gat niet ontwijken maar gelukkig kon de fiets over een heel smal pad rijden en konden wij door het gat lopen waar gelukkig geen water in stond. Het water stroomde 5 tot 10 cm onder de brug door, dus waarschijnlijk was het pas een dag weer begaanbaar.
In Traunstein vonden we met wat moeite een hotel en 's avonds zijn we de stad in gegaan om te eten. Het eten was niet vies, maar echt zo zout. Een paar slokken van John zijn bier genomen om het zout een beetje weg te spoelen.
's avonds een hotel gereserveerd aan de konigssee zodat we niet moeilijk moesten zoeken.

12 juni begon met een redelijk ontbijt. Hierna had John bedacht hoe we op de route konden komen en een klim konden ontwijken. Toen we weer op de route waren heb ik hem maar gezegd dat als hij nog van dat soort ideeen had, wij dat niet meer deden, want i.p.v. die ene klim hadden we er nu 3 waaronder ook die ene klim die we wilden ontwijken.
Hierna glooiden we 20 km van Traunstein naar Teissendorf en met glooien bedoel ik niet kleine glooiinkjes, maar flinke glooiingen. Erg zwaar dus. In Teissendorf maar weer eens naar de toeristeninformatie, want we konden op het internet vinden dat we grote problemen gingen krijgen door het hoog water dat hier echt flink had huis gehouden en het bleek na advies van de vvv dat we beter de trein konden nemen naar het einde. Dat hebben we dan ook maar gedaan. Op het station de automaat opgezocht en me verbaasd. Er stond een man bij de automaat en ik weet het zeker hij was er verliefd op. Hij is er 45 minuten mee bezig geweest. Ik mocht nog net tussendoor onze kaartjes kopen, maar niet zonder hem in mijn nek hijgend. Ik wist Brechtesgarden niet meer te spellen en John pakte het boekje erbij en toen ik het gespeld had heeft hij het boekje maar voor die man zijn gezicht gehouden, want hij stond echt in mijn nek te hijgen en ik werd er vrij agressief van. Zelfs het pinnen zat hij te proberen mee te kijken. Toen ik klaar was had ik nog geen fietskaartjes, maar volgens hem werden die toch niet gecontroleerd en ik werd zo'n beetje aan de kant gegooid zodat hij weer achter het apparaat kon. Ik heb hem toen maar alleen gelaten en ben de informatie op het station gaan lezen wat weer kostenbesparende tips opleverde. De volgende dag moesten we naar Munchen en ik kwam erachter dat we met een beiersticket goedkoper uit zouden zijn. 22 euro voor de eerste persoon en daarna 4 euro per persoon die verder nog met je mee rijdt tot 4 personen.
Toen ik weer bij het apparaat mocht (hij dacht dat de trein eraan kwam en had blijkbaar niet op het apparaat gezien dat hij 15 minuten vertraging had) heb ik snel nog de fietskaartjes gekocht.
Toen de trein aan kwam mochten we op een andere plek instappen, want de fietsingang was wel heel hoog en dat gingen we niet redden.
In Freilassing overgestapt en gelukkig ging dat allemaal goed. In Brechtesgarden even snel geluncht en daarna naar de Konigssee gefiets op een onverhard pad langs een rivier en ook al was het een woeste rivier het pad was goed te rijden.
En toen kwamen we aan bij het meest mooi gelegen meer wat ik tot nu toe heb gezien. Je kunt er niet omheen rijden en wil je naar het uiteinde dan moet je met een boot. Hier kun je een klooster vinden, maar daar hadden wij even geen zin in. De befaamde echo hebben we daarmee ook maar gelaten voor wat hij is. Wel even foto's gemaakt en een bier op de afloop van de reis. Hierna gingen we op weg naar het hotel en hebben we nog even een gesprek gehad met een generaal uit het Nederlandse leger (dat hij generaal was hebben we pas later opgezocht). Hij sprak ons aan en wij vertelden over onze tocht, en hij was zeer onder de indruk. Hij bleek hier vaak te zijn met militairen die een mentale training wilden. En ze hadden het ook zwaar gehad door het hoogwater wat ze net iets van dichterbij hadden mee gemaakt dan wij. Het hotel was zo zo, maar ach een nacht overleefden we hoewel het bed echt veels te kort was.

13 juni bracht ons terug naar het station waar de trein na een overstap ons naar Munchen zou brengen. Gelukkig liep alles goed en kunnen John en ik inmiddels perfect met de fietsen trappen afdalen en beklimmen waar geen fietsgoot is en ook geen lift. Het nadeel was dat de trap erg druk was, maar we kwamen veilig boven.
Rond half een waren we in Munchen waar we eerst gingen lunchen bij L'osteria echt een super italiaans restaurant in Munchen, dit las is later ook op het internet. Ik zag gelukkig bij de buren aan het tafeltje een pizza en het was al duidelijk dat een pizza voor 2 personen zat was. De pizza was heerlijk waarschijnlijk ook omdat ik de topping mocht kiezen, want we gingen die dag ook nog naar iets wat John graag wou en wel het BMW museum. En jullie snappen wel dat ik met 30 graden niet mee het museum in ben geweest, maar heerlijk op een terrasje heb gezeten met mijn e-reader. Aan het eind bleek John erg blij met deze beslissing, want hij had echtparen gezien waarbij de vrouw de hele tijd gapend rondliep.
Hierna nog een lange rondrit door Munchen gemaakt door de Englisch garden (vondelpark, maar dan veel groter), de dom en nog wat andere dingen. Na het avondeten waren we rond 9 uur weer op het station met een e-reader rijker, John heeft er nu ook een. Op het station eerst de e-reader van John klaar gemaakt zodat hij ook Inferno uit kon lezen en daarna de trein opgezocht.
We reden al weg met vertraging en aan het eind bleken we een uur en 45 minuten vertraging te hebben, dit ook door een flinke omreis doordat  er een boom op de rails lag. We keken 's nachts een keer naar buiten en reden de andere kant op, heel apart.

14 juni: Na nauwelijks te hebben geslapen was ik zo ontzettend moe en ook mijn evenwichtsorgaan was danig van slag. We hebben nog 10 km gefiets totdat ik ermee stopte en we een bed and breakfast hebben opgezocht in Oosterbeek bij een pannenkoekenrestaurant. Eerst gelunchd en daarna ging het licht zo uit dat ik in het zonnetje op het terras in een stoel in slaap viel. Gelukkig was er toen nog niemand op het terras, toen ik wakker werd waren er opeens veel meer mensen ;-) De bediening had het ook gezien en die hebben gezorgd dat we snel bij de kamer konden. Op bed nog even een powernap van 2 uurtjes gedaan waarna ik in staat was om wakker bij het diner te zitten.

15 juni begon met het laatste heerlijke ontbijt waarna we naar Ede-Wageningen fietsen en de trein naar huis namen. Helaas wel een extra overstap doordat de trein stuk ging.

Tot hier onze reis. Na 1300 km en ongeveer 7500 hoogtemeters zijn we weer thuis.